Η γενναιότητα του να ζητάς βοήθεια

Το να μεγαλώνεις παιδιά μπορεί να είναι απολαυστικό, αλλά είναι και μια ιδιαίτερη πρόκληση και ευθύνη.
Οι γονείς χρειάζεται να μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να εξελιχθούν ώστε να γίνουν αυτόνομα και ευτυχισμένα πλάσματα.
Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει πρώτα οι ίδιοι οι γονείς να είμαστε αυτόνομα και ευτυχισμένα πλάσματα. Να μπορούμε να είμαστε ενεργοί στη ζωή μας και να μπορούμε να παίρνουμε χαρά και ικανοποίηση από αυτήν.
Εάν αυτό δεν μπορεί να είναι η πραγματικότητα των γονέων, είναι εξαιρετικά δύσκολο να είναι αυτό που θα μάθουμε τα παιδιά μας.
Είναι οπότε σημαντικό να δώσουμε λίγο χρόνο και ενέργεια στη δική μας εξέλιξη και ισορροπία, γιατί αυτήν θα μπορέσουν να καθρεφτίσουν τα παιδιά μας για να εξελιχθούν και εκείνα. Χρειάζεται να δούμε τη δική μας πραγματικότητα, τα δικά μας συναισθήματα, το δικό μας παρελθόν, τα ελλείμματα και τα χαρίσματά μας, τους τρόπους που επικοινωνούμε, ώστε να μην τους κληροδοτήσουμε αυτούσιους, όπως πιθανά τους κληρονομήσαμε…
Συμβαίνει όμως κάποιες φορές στη ζωή μας, να έρχονται περίοδοι που δυσκολευόμαστε ιδιαίτερα. Μια περίοδος μετάβασης, ένα πένθος, μια προσωπική, οικογενειακή, επαγγελματική ή άλλη δυσκολία,  μπορεί να μας φέρει στο σημείο να αισθανθούμε ανεπαρκείς στο ρόλο του γονέα – ή και στον οποιονδήποτε άλλο ρόλο καλούμαστε να παίξουμε στη ζωή μας –
και είναι σημαντικό να είμαστε σε θέση να ζητήσουμε για να λάβουμε την υποστήριξη που χρειαζόμαστε προκειμένου να ανακουφιστούμε και να νοιώσουμε “αρκετά καλοί” για να συνεχίσουμε.
​Πολλοί άνθρωποι ταλαιπωρούνται χωρίς να ζητήσουν βοήθεια, επειδή θεωρούν ότι θα έπρεπε να είναι σε θέση να το αντιμετωπίσουν μόνοι τους ή επειδή δεν αξίζουν αυτή τη βοήθεια ή ακόμα επειδή θεωρούν ότι εφόσον αυτοί δεν μπορούν να βρουν τη “λύση” στο “πρόβλημα”, δεν θα μπορούσε να την βρει κανένας.
Το να ζητήσουμε βοήθεια ή υποστήριξη από κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας, είναι σημάδι δύναμης και θάρρους. Σημάδι ότι θέλουμε να μετακινηθούμε σε μια περισσότερο λειτουργική και απολαυστική πραγματικότητα και αυτό είναι ένα δώρο για τα παιδιά μας.
Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας εάν δεν υποστηρίξουμε πρώτα εμάς, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να βάλουμε εμείς πρώτοι τη μάσκα οξυγόνου στο αεροπλάνο, πριν την τοποθετήσουμε σε εκείνα.

Χριστίνα Φραγκιαδάκη 
Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια