 Για κάποιους, η εποχή των Χριστουγέννων συνεπάγεται χαρά, οικογενειακή θαλπωρή, φίλους, δώρα, πολύ φαγητό, ξεκούραση και όμορφες παιδικές αναμνήσεις.
Για άλλους πάλι και ειδικά μέσα στη συνθήκη της πανδημίας που ζούμε, είναι μια περίοδος που μπορεί να ενισχύσει το συναίσθημα της μοναξιάς, να φέρει περισσότερη απομόνωση, αυτολύπηση, άγχος και επιπλέον πόνο. Είναι η εποχή που μπορεί να βρεθούμε με μέλη της οικογένειάς μας που δεν συνδεόμαστε πραγματικά, να βρεθούμε μόνοι ή χωρίς κάποιο αγαπημένο πρόσωπο κοντά, σε μια εποχή που “πρέπει” να είμαστε χαρούμενοι... Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι μπορούμε να έχουμε και αυτά τα συναισθήματα. Εάν αυτά τα Χριστούγεννα μας βρίσκουν να αγωνιζόμαστε για να ανταπεξέλθουμε, τότε ας έχουμε στο μυαλό μας τα παρακάτω, με την ελπίδα να μετακινηθούν κάπως οι προσδοκίες που υπάρχουν για τις γιορτινές αυτές μέρες. Αρχικά το να αισθάνεται κάποιος μοναξιά αυτή την εποχή, είναι αρκετά κοινό. Δεν αφορά μόνο αυτούς που δεν έχουν φίλους ή οικογένεια καθώς αυτή η εποχή επιτείνει το κομμάτι της μοναξιάς που έχουμε οι περισσότεροι μέσα μας. Αν συνυπολογίσουμε και τη συνθήκη που ζούμε, τότε η μοναξιά μπορεί να είναι όντως αρκετά κοινό συναίσθημα σε πολλούς από εμάς. Παράλληλα με το συναίσθημα της μοναξιάς, μπορεί να συνυπάρχει και η αίσθηση της εγκατάλειψης, όταν αρκετοί γύρω μας περνούν το χρόνο τους με οικογένεια και φίλους και νοιώθουμε ότι εμείς μένουμε πίσω και ότι δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για εμάς. Αυτό από την άλλη μεριά θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία να εξετάσουμε αυτό το συναίσθημα και να δοκιμάσουμε να το συνδέσουμε και με άλλες περιόδους στη ζωή μας που αισθανόμασταν παρόμοια. Ίσως τότε δώσουμε σε αυτό το συναίσθημα άλλη προοπτική, διαχωρίζοντάς το από τα Χριστούγεννα και βλέποντάς το σαν μια ευκαιρία προσωπικής εξέλιξης. Εάν αυτές οι μέρες είναι ιδιαίτερα δύσκολες για τον οποιοδήποτε λόγο όπως πένθος, απώλεια εργασίας, χωρισμό ή οτιδήποτε άλλο, καλό είναι να ενημερώσουμε με σαφήνεια τα πρόσωπα που μπορεί να έχουμε γύρω μας για το πώς θα θέλαμε να μας φροντίσουν αυτές τις μέρες. Τι είναι αυτό που θα μας έκανε να αισθανθούμε πιο άνετα ή τι δεν θα θέλαμε από αυτούς. Ας μην υποθέτουμε ότι γνωρίζουν ή ότι θα έπρεπε να γνωρίζουν… Τέλος, ενώ κάποιοι μπορεί να τρέμουν στην ιδέα της μοναξιάς, άλλοι τρέμουν στην ιδέα των οικογενειακών τραπεζιών! Τα Χριστούγεννα μπορούν να αποτελέσουν την κεντρική σκηνή για να ξαναπαιχτούν όλα τα γνωστά οικογενειακά δράματα και να δοθούν οι ίδιες μάχες που γνωρίζουμε καλά. Είναι χρήσιμο να θυμόμαστε ότι οι οικογένειες είναι συστήματα μέσα στα οποία το κάθε μέλος έχει μια συγκεκριμένη λειτουργία. Έτσι όλοι μας, το κάθε μέλος ξεχωριστά, συμβάλλει στην οικογενειακή δυναμική είτε αυτή είναι λειτουργική, είτε όχι. Έχουμε δε, πάντα την τάση να γυρνάμε στη γνωστή δυναμική και στους γνώριμούς μας ρόλους. Θα ήταν χρήσιμο να κάνουμε ένα βήμα πίσω προτού αντιδράσουμε όπως συνήθως, ώστε να μπορέσουμε να διακρίνουμε αυτούς τους ρόλους. Αφενός για να εξετάσουμε εάν αυτοί είναι ρόλοι και αντιδράσεις που μας ακολουθούν και εκτός οικογένειας και αφετέρου για να έχουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε και διαφορετικές αντιδράσεις. Είναι εξαιρετικά απίθανο οι οικογενειακές συγκρούσεις να βρουν λύση στα οικογενειακά τραπέζια και δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει επαναλαμβανόμενες δύσκολες καταστάσεις. Έτσι κάποιες φορές, είναι δείγμα αυτοφροντίδας το να περιορίσουμε την συμμετοχή μας σε αυτά ή και να αποκοπούμε εντελώς. Η περίοδος των Χριστουγέννων όσο δύσκολη και να είναι, μπορεί να γίνει μια ευκαιρία ώστε να επανεξετάσουμε τι είναι λειτουργικό και τι όχι, ώστε στα επόμενα χρόνια τα πράγματα να είναι πιο κοντά σε αυτό που θα θέλαμε. Η ψυχοθεραπευτική διαδικασία μπορεί να στηρίξει αυτή τη πορεία ενδοσκόπησης και αλλαγής. Χριστίνα Φραγκιαδάκη Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια
0 Comments
 Σχέδιο: Ευαγγελία Βουρνά, @evourna, για το Womanlandia
Το παρακάτω κείμενο, είναι μέρος του αφιερώματος στο γυναικείο οργασμό, που έχει δημοσιευτεί στο site "Womanlandia" WMNL Community November 30, 2021 Ξεκινώ από μια κοινότυπη παραδοχή, με την οποία νομίζω θα συμφωνήσουν αρκετ@ εξ’ ημών. Η σεξουαλική μας ζωή (που περιλαμβάνει και την ασεξουαλικότητα ως σεξουαλική ταυτότητα) είναι παράγοντας σωματικής και ψυχικής υγείας και θα έπρεπε να προωθείται και να προστατεύεται ως τέτοιος. Βέβαια το σε ποιο σημείο του πλανήτη ζούμε και τι ελευθερίες και προνόμια διαθέτουμε, επιδρά στην προσπάθειά μας να ορίσουμε τη σεξουαλικότητά μας μερικώς ή και ολοκληρωτικά. Από την άλλη πάλι, σε όποιο μέρος του κόσμου αυτού και αν ζούμε, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η σεξουαλικότητα, ιστορικά, περνάει και ορίζεται μέσα από την αντρική ματιά και ως τέτοια μας επιστρέφεται. Από τις αντρικές ορολογίες για τα γεννητικά όργανα των γυναικών, π.χ. τον παρθενικό υμένα, μέχρι την αναπαράσταση της γυναίκας με το δίπολο παρθένα – πόρνη, οι σχέσεις εξουσίας που είχαν διαμορφωθεί μέσα από την πατριαρχία, είχαν ορίσει σεξουαλικά τη θέση της γυναίκας στην ανηδονία και στην υπηρεσία της αντρικής απόλαυσης και της αναπαραγωγικής διαδικασίας. Γυναίκα στην υπηρεσία του άνδρα. Συζυγική υποχρέωση ή γυναίκα πόρνη. Η γυναίκα μέχρι τώρα έχει μάθει να μην προβάλλει την σεξουαλικότητά της, ιδανικά να την απορρίπτει καθώς, διαφορετικά, εμπίπτει στην κατηγορία πόρνη και σίγουρα να μην μιλάει γι’ αυτήν. Αλλά και το πως αντιλαμβανόμαστε τη σεξουαλική επιθυμία είναι επίσης μια κοινωνική κατασκευή. Πώς «πρέπει» να επιθυμεί η γυναίκα και πώς ο άντρας, με ποιον, πότε έχει δικαίωμα να νοιώθει μια γυναίκα σεξουαλική, στα πόσα κιλά, μέχρι ποια ηλικία, πόσο αρτιμελής; Από τη δεκαετία του ’60 και ’70 και με τη βοήθεια του φεμινιστικού κινήματος, η γυναίκα διεκδικεί το δικαίωμα στην ηδονή, έξω και ανεξάρτητα από την αναπαραγωγική διαδικασία, κάτι που μέχρι τότε ήταν αδιανόητο και απαγορευμένο. Το ότι βέβαια έχει ξεκινήσει αυτή η προσπάθεια, δε σημαίνει καθόλου ότι έχει φτάσει να γίνει το αυτονόητο, βίωμα γυναικών και ανδρών. Στο ψυχοθεραπευτικό μου γραφείο, η αλήθεια είναι ότι ο οργασμός είναι ένα δύσκολο θέμα που δεν έρχεται εύκολα στη συζήτηση και συνήθως προκύπτει ως θέμα μιλώντας για άλλα, κοντινά θέματα όπως η δυσλειτουργία σε μια σχέση. Νομίζω πως δεν έχουμε μάθει να αποτελεί θέμα προς εσωτερική ή εξωτερική συζήτηση. Στατιστικά θα έλεγα ότι το θέμα τίθεται κυρίως από μικρότερες σε ηλικία γυναίκες και αυτό φαίνεται κάπως αισιόδοξο για το μέλλον. Συναντώ στο γραφείο μου, αρκετά συχνά, περιστατικά θεραπευόμενών μου που μου επικοινωνούν ότι εκείνες και οι σύντροφοί τους έχουν σεξουαλικό πρόβλημα γιατί η στύση των συντρόφων τους συνήθως δεν είναι καλή και δυσκολεύονται με το σεξ. Διερευνώντας το, αντιλαμβανόμαστε ότι οι σύντροφοί τους μπορεί όντως να αντιμετωπίζουν κάποια στυτική δυσλειτουργία, αλλά η σεξουαλικότητα του ζευγαριού περιστρέφεται μόνο γύρω από αυτό. Στην ερώτηση εάν ο δικός τους οργασμός υπήρξε ποτέ θέμα συζήτησης μέσα στο ζευγάρι, συνήθως συναντώ ένα σάστισμα που το ακολουθεί η απάντηση ότι δεν είχαν καν σκεφτεί ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν είχε τεθεί ποτέ το θέμα της δικής τους «στύσης», δηλαδή της δικής τους σεξουαλικής διέγερσης και τι μπορεί να κάνουν με αυτήν, και αυτό όχι μόνο στις τωρινές τους σχέσεις αλλά και με όποιον σύντροφο και αν είχαν στο παρελθόν. Τα πάντα περιστρέφονται στις σχέσεις τους, γύρω από την αντρική διάθεση και προσπάθεια για απόλαυση, αφήνοντας τις ίδιες απ΄ έξω και ρίχνοντας όλο το βάρος (αλλά και την πίεση) στην απόδοση του συντρόφου. Παρατηρώ στις ιστορίες αυτές -ακόμα και νέων ζευγαριών- πόσο έχουν μάθει, ασυναίσθητα, να αντιλαμβάνονται το σεξ κυρίως ως θέμα της απόδοσης και της απόλαυσης του άντρα. Από την άλλη μεριά, αντιλαμβάνομαι συχνά και τη διαστρεβλωμένη εικόνα που έχουμε, άντρες αλλά και γυναίκες, για το τι «πρέπει» να είναι απόλαυση για μια γυναίκα. Η εικόνα που έχουμε για τη γυναικεία απόλαυση, έρχεται κυρίως από το πορνό, όπου ο γυναικείος οργασμός προκύπτει κολπικά μέσα από την διείσδυση, με δυνατές φωνές και λειτουργεί κυρίως ως επιβράβευση για τις ικανότητες του άντρα. Έτσι λοιπόν, σε κάποια νέα ζευγάρια που έβλεπα στο γραφείο, τέθηκε αυτό το θέμα από τους άντρες, λέγοντας ότι οι γυναίκες τους δε μπορούσαν να έρθουν σε οργασμό κολπικά παρόλο που εκείνοι προσπαθούσαν για αυτό. Κάποιοι έλεγαν ότι ήταν η πρώτη φορά που τους συμβαίνει κάτι τέτοιο καθώς πάντα οι σύντροφοι με τις οποίες ήταν μαζί στο παρελθόν μπορούσαν να τελειώνουν κολπικά και, με τη σειρά τους, αρκετές γυναίκες συμπλήρωναν, πολύ ενοχικά, ότι ήταν μια δική τους ανικανότητα για την οποία αισθάνονταν πολύ άσχημα που δε μπορούσαν να τους το προσφέρουν! Χρειάστηκε πολλή δουλειά και χρόνος γι’ αυτά τα ζευγάρια προκειμένου να εξερευνήσουν από την αρχή τη σεξουαλικότητά τους και να μπορέσουν να την επανακαθορίσουν απαλλαγμένη, όσο γίνεται, από τα κοινωνικά αυτά στερεότυπα. Τίθενται όμως και άλλα, βασικά θέματα στη θεραπεία, όπως το να ενδυναμωθούμε οι γυναίκες, καθώς και όλες οι θηλυκότητες, ώστε να μπορούμε να πούμε όχι χωρίς ενοχές, αλλά και να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε τα «ναι» μας. Μεγαλώνοντας όλ@ μας σε αυτήν την κοινωνία, μάθαμε νωρίς τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Το να είσαι, ας πούμε, ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο στην Ελλάδα δεν είναι ακόμα εντελώς αποδεκτό. Συχνά, είναι απλά ανεκτό. Όμως υπάρχει ένας συναισθηματικός και σωματικός αντίκτυπος σε αυτό. Η ντροπή, η ενοχή, το αίσθημα ανεπάρκειας, η αίσθηση ότι “κάτι δεν πάει καλά με εμένα”, αποτυπώνεται στο σώμα, το «κλειδώνει» και δυσκολεύεται συχνά να διεκδικήσει και να δεχτεί απόλαυση ως κάτι φυσιολογικό που είναι απλά δικαίωμα όλων μας. Επίσης είναι και για μένα δύσκολο όταν κάποια θηλυκότητα συμβεί να συνειδητοποιήσει στη θεραπεία ότι αυτό που είχε καταχωρήσει ως μια «φυσιολογική αντρική πίεση», ήταν τελικά κακοποίηση και συχνά βιασμός και δυστυχώς τέτοιες συνειδητοποιήσεις γίνονται αρκετά συχνά στο γραφείο μου. Εκεί, το τραύμα που ήδη υπάρχει καλυμμένο με πολλές στρώσεις ενοχής, σύγχυσης και προσπάθειας εκλογίκευσης, νοηματοδοτείται, κάπως τακτοποιείται και εκεί χρειάζεται πολλή στήριξη, ενδυνάμωση και χρόνο. Εν κατακλείδι, το ερώτημα που τίθεται είναι πώς θα μπορέσουμε να μπούμε σε μια διαδικασία να ανακαλύψουμε το δικό μας σώμα και τη δική μας απόλαυση, απαλλαγμένοι από την ενοχή και τη ντροπή στην οποία βαφτιστήκαμε. Αυτό που παρατηρώ, είναι ότι η ενημέρωση και η επικοινωνία γύρω από φεμινιστικά θέματα, θέματα ισότητας και διεκδικήσεων, συνεισφέρουν σημαντικά στο να δουλευτούν γρηγορότερα και σε περισσότερο βάθος όλα αυτά, επιτρέποντας να αρχίσουμε ευκολότερα την εσωτερική διεργασία μας στο θέμα της απόλαυσής και της διεκδίκησής της, που σίγουρα είναι διαφορετική στο κάθε έν@ από εμάς. *Τo site είναι συνδρομητικό για την πλήρη πρόσβαση στο περιεχόμενό του. Παραθέτω το link για το κείμενο στο Womanlandia: https://bit.ly/30kkKvz Χριστίνα Φραγκιαδάκη Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια   Webinar μέσω zoom 21 Mαρτίου 2021, 17:30 - 20:30 Συντροφική Σχέση: Η τέχνη της επικοινωνίας Η συντροφική σχέση είναι από τις πιο σημαντικές της ζωής μας και ως ζωντανός οργανισμός χρειάζεται φροντίδα. Μία λειτουργική σχέση, μας κάνει να αισθανόμαστε ότι βρίσκουμε ασφάλεια και κατανόηση, ότι οι ανάγκες μας είναι σημαντικές, μας προσφέρει ηρεμία, καθώς και την αίσθηση ότι μας νοιάζονται εξίσου, όσο και εμείς νοιαζόμαστε το ταίρι μας. Σε αυτό το εργαστήριο ξεκινάμε με τη παραδοχή ότι όλα είναι επικοινωνία και ότι δεν υπάρχει μη επικοινωνία. Σκοπός αυτού του εργαστηρίου είναι να κατανοήσουμε τους τρόπους, τα μοτίβα (patterns) επικοινωνίας που έχουμε στην συντροφική μας σχέση και να δούμε τα εμπόδια που τη μπλοκάρουν. Μέσα από βιωματικούς τρόπους θα ενεργοποιήσουμε τα εργαλεία και τα αποθέματα που διαθέτουμε ώστε να την βελτιώσουμε, θα αναρωτηθούμε με ποιους τρόπους μπορούμε να θέτουμε τα όριά μας και θα επεξεργαστούμε νέους, πιο αποτελεσματικούς τρόπους στην επίλυση συγκρούσεων, με στόχο να αποκτήσουμε συνειδητότητα στον τρόπο που επικοινωνούμε ώστε να γίνει πιο λειτουργικός . Μεθοδολογία Το εργαστήριο έχει σχεδιαστεί με στόχο την ενεργή συμμετοχή των συμμετεχόντων και συνδυάζει την θεωρητική κατάρτιση με βιωματικές ασκήσεις και έκφραση μέσω τέχνης. Το εργαστήριο απευθύνεται σε οποιονδήποτε άνθρωπο βρίσκεται σε συντροφική σχέση και είτε βιώνει δυσκολίες στην επικοινωνία, είτε έχει την επιθυμία να δημιουργήσει μία πιο λειτουργική σχέση. Δήλωση συμμετοχής Για δηλώσεις συμμετοχής και εγγραφή μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας. (περιορισμένος αριθμός συμμετεχόντων) Χριστίνα Παναγιωτακοπούλου: [email protected] & 6945 433936 Χριστίνα Φραγκιαδάκη: [email protected] & 6932 489743 Βιογραφικά ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ H Χριστίνα Παναγιωτακοπούλου είναι Ψυχολόγος - Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια και συντονίστρια / εκπαιδεύτρια σεμιναρίων. Κατέχει BSc (Honours) στην Ψυχολογία από το The Open University της Αγγλίας. Ειδικεύτηκε ως συστημική - οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια στο τετραετές πρόγραμμα του Συστημικού Κέντρου Εκπαίδευσης και Ψυχοθεραπείας (ΣΚΕΨΥΣ). Διατηρεί προσωπικό γραφείο για την παροχή ψυχοθεραπευτικών και συμβουλευτικών συνεδριών σε άτομα, οικογένειες, ζευγάρια και ομάδες. Επίσης προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες της ως Ψυχολόγος στα Δημοτικά Πολυιατρεία Παπάγου – Χολαργού. Έχει συνεργαστεί με το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Ψυχολογικής Υποστήριξης (ΣυνΥπαρξη) για την παροχή συμβουλευτικής υποστήριξης σε κοινωνικά και οικονομικά ευπαθείς πληθυσμούς. Παρέχει υπηρεσίες σε εταιρείες ατομικών συνεδριών, μικρών ομάδων εργασίας, εκπαιδευτικών σεμιναρίων και συμβουλευτικής / coaching. Κατέχει άδεια ασκήσεως ψυχολόγου από την Νομαρχία Αθηνών και είναι μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Συστημικής Θεραπείας (ΕΛΕΣΥΘ) και του British Psychological Society. ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΡΑΓΚΙΑΔΑΚΗ Είναι κάτοχος πτυχίου Ψυχολογίας , B.Sc. (Hons) από το Canterbury Christ Church University. Έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στη Συστημική Ψυχοθεραπεία και θεραπεία οικογένειας και ζεύγους, στο Συστημικό Κέντρο Εκπαίδευσης και Ψυχοθεραπείας “ΣΚΕΨΥΣ” και στη Δραματοθεραπεία, στο Ινστιτούτο Ψυχοθεραπείας μέσω θεάτρου "ΑΙΩΝ. Ολοκλήρωσε το ετήσιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα "Βασικές Αρχές στη Συμβουλευτική και την Ψυχοθεραπεία με ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα", στο Orlando LGBT+ Ψυχική Υγεία χωρίς Στίγμα. Έχει επίσης αποφοιτήσει από το “Θέατρο Τέχνης, Καρόλου Κούν”. Έχει δουλέψει στο θέατρο και στον κινηματογράφο και είναι μέλος της ομάδας Playback Ψ, από την ίδρυσή της το 2004 έως τώρα, ως ηθοποιός και συντονίστρια. Διοργανώνει σεμινάρια, εργαστήρια και εκπαιδεύσεις στο θέατρο Playback και την Δραματοθεραπεία και βιωματικές επιμορφώσεις ενηλίκων μέσω θεατρικών τεχνικών και συμμετοχικού θεάτρου. Εργάζεται ψυχοθεραπευτικά και συμβουλευτικά στο ιδιωτικό της γραφείο, σε ατομικές συνεδρίες με άτομα, ζευγάρια και οικογένειες, καθώς και με ομάδες. Κατέχει άδεια ασκήσεως ψυχολόγου από την Νομαρχία Αθηνών και είναι μέλος της ΕΛΕΣΥΘ (Ελληνική Εταιρεία Συστημικής Θεραπείας) και ΕΔΠΕ (Ένωση Δραματοθεραπευτών και Παιγνιοθεραπευτών Ελλάδας).  Η εκδικητική αναβλητικότητα ύπνου, μπορεί να είναι ένα μέσο ανάκτησης ελέγχου του χρόνου μας, που μας δίνει μια αίσθηση ελευθερίας... Ίσως όταν η μέρα μας κυλάει με δραστηριότητες που δε μας γεμίζουν αρκετά, όταν δεν υπάρχει απόλαυση, όταν μέσα στην ημέρα δεν υπάρχει χρόνος και τρόπος αποσυμπίεσης, ίσως τώρα που μέσα στην πανδημία οι πολιτικές εργασίας από το σπίτι θολώνουν τα ήδη αδύναμα όρια μεταξύ εργασίας και σπιτιού, το βράδυ μπορεί να γίνει ένα γλυκό καταφύγιο, ένας τρόπος να επιτρέψεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου. Πόσο όμως αυτή η τακτική μάς βοηθάει πραγματικά και πόσο αυτή η εκδίκηση μας γυρίζει πίσω ως εξάντληση, σωματική και ψυχική; |
Χριστίνα ΦραγκιαδάκηΨυχολόγος Archives
December 2021
Categories |
RSS Feed