 Εύχομαι το 2021 να είναι μια καλή, καλύτερη χρονιά. Να έχουμε υγεία, να υπάρχει ένα ασφαλές σπίτι για όλους, μια αγκαλιά για όλους, να ακουγόμαστε, να είμαστε ορατοί, να είμαστε δημιουργικοί και να αναζητάμε τη χαρά και την ικανοποίηση στη ζωή μας. Προπαντός, να υπάρξει πέρα από την ελπίδα και την ευχή… η διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής για εμάς και τους γύρω μας!
1 Comment
 Το Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ) λειτουργεί 14 Συμβουλευτικά Κέντρα στις πρωτεύουσες των διοικητικών περιφερειών της χώρας για γυναίκες που έχουν υποστεί έμφυλη βία/ή και πολλαπλές διακρίσεις. Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών, κυκλοφορεί ένα χρήσιμο έντυπο - οδηγό για γυναίκες θύματα βίας που θα βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο: https://bit.ly/39jdIJA Και έναν οδηγό για επαγγελματίες υγείας σε θέματα βίας κατά των γυναικών: https://bit.ly/37co8YK Η διεθνής κοινότητα έχει αναγνωρίσει ότι η βία κατά των γυναικών είναι πρόβλημα της παγκόσμιας δημόσιας υγείας αλλά και σοβαρό θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Πλατφόρμα Δράσης του Πεκίνου (1995), ορίζει ότι κακοποίηση είναι κάθε έμφυλη πράξη βίας, όπως η σωματική, σεξουαλική ή ψυχική βλάβη λόγω φύλου, που μπορεί να οδηγήσει ή να απειλήσει ότι θα οδηγήσει τη γυναίκα σε εξαναγκασμό, στέρηση της ελευθερίας, σεξουαλική, ψυχική, οικονομική, ή σωματική βλάβη ή πόνο (García Moreno & World Health Organization 2005). Οι μορφές που μπορεί να πάρει η βία μπορεί να παρουσιαστούν ταυτόχρονα ή σταδιακά και να προσδιορίζουν συγκεκριμένα στάδια της σχέσης. Η σωματική βία αφορά πράξη που συμβαίνει από ένα πρόσωπο σε κάποιο άλλο, με πρόθεση πρόκλησης σωματικού πόνου ή τραυματισμού. Η σεξουαλική κακοποίηση αφορά τον εξαναγκασμό του θύματος σε σεξουαλική πράξη μέσω απειλής ή σωματικής βίας. Είναι σύνηθες να πλαισιώνεται και από άλλες μορφές βίας όπως λεκτική, σωματική και ψυχολογική και οι πιο συχνές μορφές που παίρνει, είναι η σεξουαλική κακοποίηση, η σεξουαλική παρενόχληση και ο βιασμός. Η ψυχολογική βία είναι έμμεση και σκοπεύει στην ταπείνωση και τον εξευτελισμό του θύματος, με όπλο τις απειλές και τον έλεγχο. Η λεκτική βία από την άλλη, έχει σαν στόχο τον ψυχικό πόνο και τον εξευτελισμό του θύματος. Μπορεί να περιλαμβάνει απειλές για τη ζωή του και συχνά είναι πιο αποτελεσματική και από την σωματική βία στο πλαίσιο της συμμόρφωσης του θύματος. Τέλος, η οικονομική βία αφορά στη χρήση εκβιασμού αλλά και αποστέρησης των οικονομικών πόρων της οικογένειας και της ίδιας, από προσωπικές ή άλλες ανάγκες του θύματος (Breiding, 2014 ; Breiding, Basile, Smith, Black & Mahendra, 2015 ; Straus, 2017). Εάν όλα ή κάποια από αυτά σας είναι γνώριμα, κάντε τη πρώτη κίνηση και μιλήστε κάπου: 15900 1440 100 http://womensos.gr/15900-24ori-tilefoniki-grammi/ https://www.domviolence.org.cy/1440-2/ http://www.astynomia.gr/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=2030&Itemid=421&lang= Βιβλιογραφία: García-Moreno, C., & World Health Organization. (2005). WHO multi-country study on women's health and domestic violence against women: initial results on prevalence, health outcomes and women's responses. Breiding, M. J. (2014). Prevalence and characteristics of sexual violence, stalking, and intimate partner violence victimization—National Intimate Partner and Sexual Violence Survey, United States, 2011. Morbidity and mortality weekly report. Surveillance summaries (Washington, DC: 2002), 63(8), 1. Breiding, M., Basile, K. C., Smith, S. G., Black, M. C., & Mahendra, R. R. (2015). Intimate partner violence surveillance: uniform definitions and recommended data elements. Version 2.0. Straus, M. A. (2017). Measuring intrafamily conflict and violence: The conflict tactics (CT) scales. In Physical violence in American families (pp. 29-48). Routledge. Χριστίνα Φραγκιαδάκη Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια  Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας σήμερα.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, «η υγεία δεν είναι μόνο η απουσία ασθένειας ή διαταραχής, αλλά και μια κατάσταση ευεξίας όπου το κάθε άτομο αντιμετωπίζει με επιτυχία τα προβλήματα της ζωής, μπορεί να εργαστεί παραγωγικά και να συμμετέχει ενεργά στο κοινωνικό του περιβάλλον». Ας κρατήσουμε τη σημαντική συσχέτιση της ψυχικής μας υγείας, όχι μόνο με τη φροντίδα που προσφέρουμε εμείς στον εαυτό μας, αλλά και με εξωτερικούς, κοινωνικοπολιτικούς και πολιτισμικούς παράγοντες. Με τη δημοκρατία, την ελευθερία, την αυτοδιάθεση, την ισότητα, την ισοτιμία, το δικαίωμα στην εργασία, τη δημιουργία και τη δημιουργικότητα, την οικονομική ευημερία, τη σωματική και συναισθηματική ασφάλεια και τον σεβασμό. Όλες, όλοι, όλα αξίζουμε να ζούμε σύμφωνα με αυτά και θα έπρεπε αυτά να είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο εμείς, οι εργαζόμενοι στην ψυχική υγεία, να δουλεύουμε. Έως τότε, ας προσπαθούμε ο καθένας από το δικό του πόστο, να διεκδικούμε και να εξασφαλίζουμε κάτι από αυτά, για όλους μας και για τους θεραπευόμενούς μας. Χριστίνα Φραγκιαδάκη Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια  Υπάρχει άραγε καλύτερο μέρος να βρισκόμαστε απ' ό,τι μέσα στη ζώνη ασφάλειάς μας; Εκεί που όλα έχουν βρει τη θέση τους, έχουν όλοι τον ρόλο τους, υπάρχει ένας συγκεκριμένος ρυθμός στη ζωή. Μπορούμε να ξεκουραστούμε εκεί. Όλα είναι υπό έλεγχο, όλα λειτουργούν ομαλά. Είναι κάτι που χρειαζόμαστε για την ψυχική μας ισορροπία.
Είναι παρήγορη και ξεκούραστη η προβλεψιμότητα, η οικειότητα, η σιγουριά και η ασφάλεια που αυτή παρέχει. Να γνωρίζουμε πού πηγαίνουμε, πώς και τι είναι αυτό που θα συμβεί. Μας κάνει να έχουμε λιγότερο άγχος και να αισθανόμαστε περισσότερη σιγουριά για τη ζωή μας. Γιατί να θέλουμε άραγε να βγούμε από αυτό το μέρος, έστω και για λίγο; Υπάρχουν τρία, τουλάχιστον, προβλήματα στη ζώνη ασφάλειάς μας. Πρώτον, στην πραγματικότητα ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα συμβεί, όσο καλά και να έχουμε οργανώσει κάτι. Δεύτερον, υπάρχει περίπτωση να νιώθουμε ρουφηγμένοι και βουλιαγμένοι στη ρουτίνα και τρίτον, είναι αυτή ακριβώς η ασφάλεια και η σιγουριά που δεν μας αφήνει να εξελιχθούμε και να γνωρίσουμε και άλλες πτυχές του εαυτού μας. Αναζητούμε την αλλαγή γύρω μας, αλλά είμαστε εμείς που θα πυροδοτήσουμε αυτή την αλλαγή, μετατοπιζόμενοι και οι ίδιοι. Μένοντας μέσα στο πλαίσιο της ζώνης ασφάλειάς μας, νιώθουμε όντως ασφαλείς και προστατευμένοι, αλλά χάνουμε τη μοναδική εμπειρία του να ανακαλύψουμε και να ζήσουμε τα όνειρά μας. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να βγούμε από τη ζώνη της ασφάλειάς μας, να περάσουμε από τη ζώνη του φόβου όπου όλα φαίνονται απειλητικά και άβολα και να φτάσουμε στη ζώνη μάθησης. Εκεί θα αντιμετωπίσουμε προκλήσεις και δυσκολίες, θα αποκτήσουμε καινούργιες δεξιότητες και έτσι, με αυτόν τον τρόπο, θα επεκτείνουμε τη ζώνη ασφάλειάς μας μέχρι τη ζώνη ανάπτυξης όπου θα ανακαλύψουμε καινούργια νοήματα, θα θέσουμε στόχους και θα τους κατακτήσουμε. Κάποιες φορές, αυτό το βήμα έξω από τη ζώνη ασφάλειάς μας, μπορεί να γίνεται συνειδητά από εμάς, αλλά κάποιες άλλες φορές, η ίδια η ζωή φέρνει μπροστά μας προκλήσεις και δυσκολίες που σίγουρα δεν τις ζητήσαμε και εκεί παίζει ρόλο το τι νόημα θα δώσουμε εμείς στην εμπειρία μας. Με ποιόν τρόπο θα χρησιμοποιήσουμε αυτήν τη δυσκολία για να πάμε ένα βήμα μπροστά ή αν η δυσκολία αυτή θα μας καθηλώσει στο ίδιο σημείο, (στο σημείο του φόβου) και εν τέλει θα παραιτηθούμε… Οι άνθρωποι συνήθως αλλάζουμε όταν ωθούμαστε στα όριά μας. Στα όρια της κατανόησής μας, της άνεσής μας και της ικανότητας που γνωρίζουμε ότι έχουμε. Και όσο και αν αυτό φαίνεται παράδοξο, οι κρίσεις στη ζωή μας και το άγχος μας, είναι απαραίτητα συστατικά της ψυχολογικής μας ωρίμανσης. Σύμφωνα με τον Kazimierz Dabrowski , «Οι ζωντανοί οργανισμοί που βρίσκονται σε κρίση, έχουν την ευκαιρία να αναδιοργανωθούν σε ένα λειτουργικότερο και πιο ισχυρό επίπεδο, εάν μάθουν από αυτή την εμπειρία». Να γίνουν δηλαδή, περισσότερο ανθεκτικοί. Η ψυχική ανθεκτικότητα περιγράφει την ικανότητα ενός ατόμου να προσαρμόζεται στις δυσκολίες και τις κρίσεις της ζωής, καταφέρνοντας να διατηρήσει την ψυχική του υγεία και να αποφύγει τη σοβαρή ψυχοπαθολογία. Είναι η ικανότητά μας να διαχειριζόμαστε αυτές τις δύσκολες στιγμές της ζωής μας χωρίς να καταρρακωνόμαστε. Αντίθετα, αυτές οι δυσκολίες είναι που αργότερα θα συνειδητοποιήσουμε ότι μας βοήθησαν να πάμε ένα βήμα μπροστά. Αφού έχουμε αντιμετωπίσει κάτι πολύ δύσκολο, μαζί με την κούραση, έρχεται συχνά και μια αίσθηση ότι αυτή η εμπειρία μάς έχει αλλάξει. Μας έχει κάνει δυνατότερους, σοφότερους, μας έχει μετατοπίσει και μας έχει μεταμορφώσει. Μπορεί αυτή η αλλαγή να μην ήταν ευπρόσδεκτη, αλλά μετά από καιρό, αν την κοιτάξουμε καλύτερα, ίσως δούμε ότι μας πήγε κάπου αλλού, κάπου που έχει ένα νόημα πια για εμάς. Στο ξεκίνημα της ζωής μας, ένας καθοριστικός παράγοντας που βοηθάει στο να αναπτυχθεί η ψυχική ανθεκτικότητα, είναι ο ασφαλής δεσμός προσκόλλησης που ένα βρέφος θα αναπτύξει, με το πρόσωπο φροντίδας του. Εάν το πρόσωπο αυτό γίνει αντιληπτό ως ένα υποστηρικτικό, αξιόπιστο πρόσωπο το οποίο θα καλύψει τις συναισθηματικές του ανάγκες, θα αναπτύξει έναν ασφαλή δεσμό προσκόλλησης με αυτό, που θα οδηγήσει σε ένα άτομο με ενσυναίσθηση, αυτοεκτίμηση, ανεξαρτησία, θετικότητα και ως εκ τούτου υψηλότερο βαθμό ψυχικής ανθεκτικότητας. Είναι όμως και κάτι που χτίζεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Κάτι που το μαθαίνουμε στην πορεία. Δίνοντας νόημα στις δυσκολίες μας και ξανακοιτάζοντάς τις από άλλη θέση, φτιάχνοντας ισχυρούς δεσμούς αγάπης με ανθρώπους υποστηρικτικούς, μαθαίνοντας να είμαστε πιο ανεκτικοί με το άγχος μας, μαθαίνοντας να νοιώθουμε σχετικά άνετα με το να νοιώθουμε άβολα! Μαθαίνοντας να είμαστε ανεκτικοί με τις αποτυχίες μας, να τις αγαπήσουμε και αυτές και να τις θεωρήσουμε μέρος της εξέλιξής μας. Εντέλει, τολμώντας να βγούμε έξω από τη ζώνη ασφάλειάς μας. Και είναι ακριβώς η ψυχική μας ανθεκτικότητα αυτή που θα μας βοηθήσει να αντέξουμε τα βήματα έξω από τη ζώνη ασφάλειά μας, προς την προσωπική μας ανάπτυξη. Η ζώνη ασφάλειάς μας είναι ένα μέρος που έχουμε χτίσει, είναι δικό μας και είναι εκεί για να μπορούμε να το επισκεπτόμαστε όποτε υπάρχει ανάγκη. Άλλωστε ο σκοπός δεν είναι να γκρεμίσουμε αυτό το υπέροχο μέρος που έχουμε χτίσει. Σκοπός είναι να καταφέρουμε να επεκτείνουμε τα όριά του όλο και περισσότερο για να αισθανόμαστε αυτή την ασφάλεια σε όλο και μεγαλύτερο εύρος, έως τη ζώνη ανάπτυξής μας. Χριστίνα Φραγκιαδάκη Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Επιμέλεια κειμένου: Τίνα Γιωτοπούλου Ενδεικτική βιβλιογραφία: Battaglia, M. M. K. (2002). A hermeneutic historical study of Kazimierz Dabrowski and his theory of positive disintegration (Doctoral dissertation, Virginia Tech). Bowlby, J., & Ainsworth, M. (2013). The origins of attachment theory. Attachment theory: Social, developmental, and clinical perspectives, 45. Brown, M. (2008). Comfort zone: Model or metaphor?. Journal of Outdoor and Environmental Education, 12(1), 3-12. Cassibry, K. The Psychology of Comfort Zones. Ferguson, D. (2009). Resilience: What you need to know about personal wellbeing. Teacher: The National Education Magazine, (Feb 2009), 6. Holmes, J. (2001). The search for the secure base: Attachment theory and psychotherapy. Psychology Press. Richardson, G. E. (2002). The metatheory of resilience and resiliency. Journal of clinical psychology, 58(3), 307-321. Vetere, A. (2020). Systemic Therapy and Narratives of Attachment. In Couple Relationships in a Global Context (pp. 347-358). Springer, Cham. von Sydow, K. (2002). Systemic attachment theory and therapeutic practice: A proposal. Clinical Psychology & Psychotherapy, 9(2), 77-90. |
Χριστίνα ΦραγκιαδάκηΨυχολόγος Archives
December 2021
Categories |
RSS Feed