Το να μεγαλώνεις παιδιά μπορεί να είναι απολαυστικό, αλλά είναι και μια ιδιαίτερη πρόκληση και ευθύνη.
Οι γονείς χρειάζεται να μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να εξελιχθούν ώστε να γίνουν αυτόνομα και ευτυχισμένα πλάσματα. Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει πρώτα οι ίδιοι οι γονείς να είμαστε αυτόνομα και ευτυχισμένα πλάσματα. Να μπορούμε να είμαστε ενεργοί στη ζωή μας και να μπορούμε να παίρνουμε χαρά και ικανοποίηση από αυτήν. Εάν αυτό δεν μπορεί να είναι η πραγματικότητα των γονέων, είναι εξαιρετικά δύσκολο να είναι αυτό που θα μάθουμε τα παιδιά μας. Είναι οπότε σημαντικό να δώσουμε λίγο χρόνο και ενέργεια στη δική μας εξέλιξη και ισορροπία, γιατί αυτήν θα μπορέσουν να καθρεφτίσουν τα παιδιά μας για να εξελιχθούν και εκείνα. Χρειάζεται να δούμε τη δική μας πραγματικότητα, τα δικά μας συναισθήματα, το δικό μας παρελθόν, τα ελλείμματα και τα χαρίσματά μας, τους τρόπους που επικοινωνούμε, ώστε να μην τους κληροδοτήσουμε αυτούσιους, όπως πιθανά τους κληρονομήσαμε… Συμβαίνει όμως κάποιες φορές στη ζωή μας, να έρχονται περίοδοι που δυσκολευόμαστε ιδιαίτερα. Μια περίοδος μετάβασης, ένα πένθος, μια προσωπική, οικογενειακή, επαγγελματική ή άλλη δυσκολία, μπορεί να μας φέρει στο σημείο να αισθανθούμε ανεπαρκείς στο ρόλο του γονέα – ή και στον οποιονδήποτε άλλο ρόλο καλούμαστε να παίξουμε στη ζωή μας – και είναι σημαντικό να είμαστε σε θέση να ζητήσουμε για να λάβουμε την υποστήριξη που χρειαζόμαστε προκειμένου να ανακουφιστούμε και να νοιώσουμε “αρκετά καλοί” για να συνεχίσουμε. Πολλοί άνθρωποι ταλαιπωρούνται χωρίς να ζητήσουν βοήθεια, επειδή θεωρούν ότι θα έπρεπε να είναι σε θέση να το αντιμετωπίσουν μόνοι τους ή επειδή δεν αξίζουν αυτή τη βοήθεια ή ακόμα επειδή θεωρούν ότι εφόσον αυτοί δεν μπορούν να βρουν τη “λύση” στο “πρόβλημα”, δεν θα μπορούσε να την βρει κανένας. Το να ζητήσουμε βοήθεια ή υποστήριξη από κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας, είναι σημάδι δύναμης και θάρρους. Σημάδι ότι θέλουμε να μετακινηθούμε σε μια περισσότερο λειτουργική και απολαυστική πραγματικότητα και αυτό είναι ένα δώρο για τα παιδιά μας. Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας εάν δεν υποστηρίξουμε πρώτα εμάς, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να βάλουμε εμείς πρώτοι τη μάσκα οξυγόνου στο αεροπλάνο, πριν την τοποθετήσουμε σε εκείνα. Χριστίνα Φραγκιαδάκη Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια
0 Comments
Σύμφωνα με τη Δρ. Sue Johnson,
"Η αγάπη είναι μια συνεχής διαδικασία συντονισμού και σύνδεσης με τον άλλον, εσφαλμένων υποθέσεων, αποσύνδεσης, διορθώσεων και προσπάθειας εύρεσης βαθύτερης σύνδεσης. Είναι ένας χορός συνάντησης, χωρισμού και ξανά από την αρχή. Λεπτό το λεπτό και μέρα με τη μέρα." Η επικοινωνία στη στενή συντροφική σχέση είναι ένα χορός. Μερικές φορές ρυθμικός και συντονισμένος και άλλες φορές αμήχανος και χωρίς ροή. Καθώς το ζευγάρι χορεύει, μπορεί να εναλλάσσει τους ρόλους του οδηγού και αυτού που ακολουθεί. Το κλειδί στην επικοινωνία είναι ο σεβασμός. Σεβασμός στο χώρο, το χρόνο και τον τρόπο του άλλου. Και το πιο επιθυμητό δώρο σε μια σχέση, είναι η εστιασμένη προσοχή στο ταίρι μας. Η αίσθηση ότι τον ακούμε. Ο καθένας από το ζευγάρι είναι υπεύθυνος να στείλει και να λάβει αντιστοίχως τα σήματα του άλλου. Είναι δική μας ευθύνη να γίνουμε σαφείς στο τι είναι αυτό που θέλουμε ή δε θέλουμε, τι αντέχουμε και τι δεν αντέχουμε, τι μας θυμώνει, τι χρειαζόμαστε και τι είναι αυτό που μας κάνει καλό. Είναι θεμελιώδες να εκτιμήσουμε αυτό που είναι σημαντικό για το σύντροφό μας, ακόμα και εάν στα δικά μας μάτια μοιάζει ασήμαντο και κατόπιν, να το αντιμετωπίσουμε ως σημαντικό. Έτσι και οι δύο θα έχουμε την ευκαιρία να είμαστε οδηγοί σε αυτόν το χορό, συνεργαζόμενοι μεταξύ μας και παίρνοντας ο καθένας το δικό του μερίδιο ευθύνης στη συνεργασία για αυτόν το χορό, ώστε να επανέλθει ο συγχρονισμός και η αρμονία. Χριστίνα Φραγκιαδάκη Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια Οι άνθρωποι προσπαθούμε να δώσουμε νόημα στις ιστορίες της ζωής μας και να τις ερμηνεύσουμε, γιατί μέσα από αυτές αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τις εμπειρίες μας.
Υπάρχουν κυρίαρχες ιστορίες στη ζωή μας που επιλέγουμε να τις φωτίσουμε συζητώντας για αυτές και άλλες που δεν επιλέγονται επειδή δεν ταιριάζουν με τις ιστορίες που συνήθως αποκαλύπτουμε σε εμάς και τους άλλους και που κυριαρχούν. Υπάρχουν όμως γεγονότα που βρίσκονται έξω από την κυρίαρχη ιστορία και φωτίζοντάς τα, μπορούμε να φτιάξουμε μια εναλλακτική ιστορία, δημιουργώντας έτσι νέες δυνατότητες, νέες εικόνες για τον εαυτό και νέες προοπτικές. Στο πλαίσιο της ψυχοθεραπείας, όλες αυτές οι αφηγήσεις, οδηγούν τον θεραπευόμενο σε μια διαδικασία σύγκρισης των ιστοριών αυτών, καθώς και αξιολόγησης των συνεπειών που προκύπτουν από την κάθε επιλογή του. Άλλωστε, η δημιουργία εναλλακτικών ιστοριών αποτελεί μια διαδικασία που αναγνωρίζει ότι οι άνθρωποι εξελίσσονται. Προσφέρει κάθε στιγμή την ευκαιρία για μια εναλλακτική εξιστόρηση των εμπειριών ζωής, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην επίτευξη ενός πιο δυνατού και ικανοποιητικού εαυτού. Ανάλογα με την εναλλακτική αφήγηση που θα επιλέξει ο θεραπευόμενος, θα οδηγηθεί στην αντίστοιχη οπτική για τη ζωή, τον εαυτό και τους άλλους, όπως και στην αντίστοιχη σχέση με το θεραπευτικό του αίτημα. Με αυτόν τον τρόπο επίσης, ο θεραπευόμενος αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στην εξέλιξη της θεραπευτικής του πορείας, αναδεικνύεται ο ίδιος ως ειδικός της εμπειρίας του, καθώς αναζητεί ιδέες και τρόπους συζήτησης που ταιριάζουν καλύτερα με το βίωμά του και επιλέγει να σχετιστεί με αυτές. Οι εναλλακτικές ιστορίες είναι αυτές που εάν τις εντάξουμε ενεργά στη ζωή μας, θα μας δώσουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για εμάς και μπορεί να μας οδηγήσουν στο να γνωρίσουμε, να καταλάβουμε, να συγχωρήσουμε, γιατί όχι να θαυμάσουμε και εντέλει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Ολόκληρο. Χριστίνα Φραγκιαδάκη Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια Επειδή «η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα», επειδή «η ποίηση λατρεύει και γιατρεύει τις πληγές που άνοιξε η λογική», «μας μαθαίνει πόση αξία έχουν ακόμα και μερικές λέξεις», επειδή «όταν διαβάζουμε ένα καλό ποίημα, φανταζόμαστε πως κι εμείς θα μπορούσαμε να το έχουμε γράψει, πως το ποίημα προϋπήρχε μέσα μας», επειδή «ποίηση είναι ένα βίωμα που έγινε μαγικός λόγος», «είναι η ανάπτυξη ενός επιφωνήματος», «η γλώσσα μιας κρίσιμης κατάστασης», «είναι η ρυθμική δημιουργία της ομορφιάς», είναι «μια γιορτή της διάνοιας», «είναι,
όπου η ζωή χορεύει». Επειδή «η επιστήμη είναι γι' αυτούς που μαθαίνουν, η ποίηση γι' αυτούς που ξέρουν» και κυρίως επειδή «δεν θα βρεις την ποίηση πουθενά αν δεν κουβαλάς κάποια μαζί σου», εύχομαι ολόψυχα για το 2020, ποίηση στις καρδιές μας και γενναιοδωρία για να τη μοιραζόμαστε! Αγάπες πρώιμες, όψιμες, αλαργινοί καιροί, τώρα και χτες, πληγές χαρές, ω ριζικά του κόσμου, κ’ εσείς που κάπου ζήσατε, και λιώνετε νεκροί, κ’ εσείς με μάτια ολάνοιχτα που ζείτε ακόμα εμπρός μου, πατρίδα μου, πατρίδες μου, θύμησες, τόποι, νιάτα, κ’ εσείς ονείρατα άστρεχτα, κ’ η ελπίδα εσύ, και ο τρόμος κ’ η ορμή, κ’ εσείς που απάντησα και σύντυχα στη στράτα, ή καβαλάρης στης ζωής το διάβα ή πεζοδρόμος, καρποί που μαραγκιάσατε κ’ εσείς βλαστοί δροσάτοι, φαντάσματα και πλάσματα, χαρίστρα μου η ψυχή. Της ρήγισσας Πρωτοχρονιάς μεστό είναι το παλάτι, διάπλατα σας ανοίγεται, και πλούσιοι και φτωχοί. Ρήγας κ’ εγώ, στο ερημικό νησί μου πάντα, ορίζω το θησαυρό που δίνεται, και δε θε να στερέψει. -Ξένοι, δικοί μου, φίλοι μου και οχτροί μου, σας χαρίζω τη λυρική μου σκέψη! Κωστής Παλαμάς, Ρήγισσα Πρωτοχρονιά Άπαντα - Η πολιτεία και η μοναξιά Χριστίνα Φραγκιαδάκη Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια |
Χριστίνα ΦραγκιαδάκηΨυχολόγος Archives
December 2021
Categories |